ما مادران جدید. خصوصا هر چه قدر که بیشتر خونده و شنیده باشیم. احساس گناه عجیبی را با خود حمل میکنیم. انتظارات و انتقادات که معمولا به صورت نا امید کننده ای ادامه پیدا می‌کنند. وقتی که معتقدیم باید یه تعداد کار مشخص را به روش خاصی انجام بدیم و هیچ راه تخطي وجود نداره! خودمون را در ناامیدی و احساس گناه می‌اندازیم و شرمساری درونی ایجاد میکنیم! برچسب تو خوب نیستی را گاهی چه قدر ساده برای خودمون در نظر می‌گیریم. که برای دیگران تا این حد خشن نیستیم! و یا برعکس سخت گیرانه و بی رحمانه به صورت نظامی وار سعی در انجام همه وظایف محوله هستیم که برای خودمون تعیین کردیم! به نظر شما چه طور میتونیم این جریان آزار دهنده را از حرکت باز داریم؟ شما چه سخت گیری هایی برای خودتون دارید که فکر میکنید بی مورد باشه؟ #مادر # والدین_آگاه #سختگیری_والدین #انتقاد

چه قدر با این جمله موافقید؟ دیدید وقتی میبینیم ناراحته به جای همراهی با احساس در پی حل مسئله و طراحی راه حل هستیم! چه قدر حاضریم کنارش طاقت بیاریم؟ من هستم و میتونی آزرده ، ترسیده یا خشمگین باشی! انگار فقط و فقط احساس شادی و رضایته که از نظر ما پذیرفته شده است و احساسات دیگه برای ما معنی این را داره که حتما والد بدی بودیم! #احساسات #احساسی #والدگری #والدین_موفق #والدین_آگاه #غمگین #کنترل_خشم #توانمندسازی

کیفیت ارتباط والد کودک اون قدر مهم و حیاتیه که میتونم بگم هیچ چیز به این اندازه در زندگی و سرنوشت و آینده او نقش موثری نخواهد داشت ! تمامی سیستم های ذهنی کودک ، مکانیزم های دفاعی و زیر ساخت های مدل های کاری دورنی تحت این ارتباط شکل می‌گیرند. این که فرزند من در آینده چه اندازه سخت کوش و با اعتماد به نفس در زندگی رفتار خواهد کرد. چه اندازه از خودش در برابر مشکلات تاب آوری نشون خواهد داد. در روابط عاطفی که قراره تجربه کنه چه قدر موفق عمل خواهد کرد. چگونه مسیر شغلی خودش را با موفقیت پیگیری میکنه و با فراز و نشیب های پیش رو روبرو خواهد شد. و حتی در آینده برای فرزندان خودش چگونه والدی خواهد بود، همه و همه به کیفیت رابطه ای که در ابتدا زیر بنای اون را ما فراهم کردیم بستگی داره. این که چه اندازه والد دلمشغول و مضطربی هستیم؟ چه قدر بیش حمایت گر عمل می‌کنیم؟ چه قدر طرد کننده و نادیده انگار هستیم؟ چه قدر نسبت به دیدن هيجانات منفی او اجتنابی رفتار میکنیم؟ و یک عالمه مدل های درونی که شاید خیلی بیشتر و مهم تر از نتیجه کنکور سراسری سرنوشت دلبند ما را رقم بزنند! سعی میکنم در مورد تک تک سبک های والد گری صحبت کنم . ولی قبل از اون شما فکر می‌کنید چگونه ارتباطی با فرزندتان دارید؟ میتونید در سه کلمه ارتباطتان را توصیف کنید؟ #کنکور۱۴۰۰ #فرزندپروری_آگاهانه #والدین_شاد #والدین_موفق #کودک #کودک_خلاق #نرگس_کرمانی_مشاوره

اینکه من پس ذهنم دارم با چه نیتی کودکم را تشویق یا تنبیه میکنم، بهش محبت میکنم یا بهش سخت میگیرم، چه تاثیری تو هدفی که دارم میذاره؟ اصلا بچه ها از نیت پدر و مادر ها خبر دار میشوند؟ و سوال هایی شبیه این که قراره تو این گفتگو بهش بپردازیم. این لایو در پیج شکر پنیر سیو شده است. @shekarpaneer @kermaninarges_psych

حدودا نه یا ده سال پیش، دو تا بودند. دم ایستگاه اتوبوس سرکوچه ما ایستاده بودند، نه اون قدر بلند قد و تنومند ، نه خیلی نازک و بچه سال، در مورد سن درخت ها چیزی نمیدونم، ولی احتمالا شش سال داشتند، همسال و هم‌ جنس، پاییز بود و من هر روز که منتظر اتوبوس می‌ایستادیم خواسته یا ناخواسته نگاهم بهشون می‌افتاد. یکی پاییزی شده بود. با برگ های زرد و قرمز و نارنجی، ولی دومی چنان سبزی را در خودش حفظ کرده بود که گویی هیچ رنگی به جز سبز شایسته ستایش نیست. و من گمان میکردم عجب مقاومتی! ‏درخت اول رنگ به رنگ شد تمام زرد و قرمز تجلی کامل پاییز. دومی همچنان سبز باقی ماند، انگار که زیر بار پاییز نرفته باشد. سرمای زمستان اما قوی تر از آن بود که بخواهد تمام سال را دوام بیاورد! یک ماه نشد که برگ ها همان طور سبز ولی بی جون و بی رمق ریختند. و هر دو درخت بی برگ آماده زمستان شدند. آن یکی پاییز را به تمامی چشیده و با رنگ رنگ‌ برگ ها چشم رهگذران را نوازش کرده بود. و دومی با مقاومت در برابر فصل برگ ریز بدون هیچ تغییر رنگی از فصل عبور کرد. قصه این دو درخت در پاییز آن سال عبرت روزگار من شد‌، گاهی مقاومت در برابر تغییر و اصرار بر سبزی گذشته رنگارنگ پاییزمان را بی رمق می‌کند.

یادم نمیاد اولین بار کی دیدمش! اصلا حواسم بهش نبود، شایدم دیده باشم، ولی فکر کردم این که یک دسته شاخه خشک تزینی بیشتر نیست! فکرش را هم‌ نمیکردم، شاخه های خشک گلدان کنار اتاق درمان، جوانه بزنند، رشد کنند و برگ بدهند! خیلی آهسته و بی صدا، وقتی نور هست ، گرما هست، اندک آبی هم در گلدان هست، حیات و رویش در جانش دویده، و ‏دلگرمی این روزهای اتاق درمان شده است، هر بار که نگاهش میکنم، تجلی امید و زندگی را به خاطرم میآورد، در دلم فکر می‌کنم افرادی که روی این صندلی نشسته اند هم، همین قدر آرام و بی صدا ‏در دلشان جوانه امید و زندگی خواهد رویید. بی آنکه بفهمیم از کی شروع شده، و ما حواسمان نبوده. تماشاي این رویش در وجودشان همین قدر برای من لذت بخش است، حتی اگر در ظاهر همه چیز خشک و بی جان به نظر برسد. و من همین جا به انتظار خواهم نشست، همراه نور، گرمی و امید. ‏ #اتاق_درمان #روان‌درمانی #توانمندسازی #عشق #جوانه #نور #رویش #روانشناسی #امید #همراهی #مشاوره #دلگرمی #روان_درمانی